o burzy…

13 czerwca 2012

Obudziły mnie Twoje dłonie, leniwie

wędrujące po moim biodrze i zakradające się jak kot pod koszulkę.

Zaraz potem usłyszałam jednostajny szum i moją pierwszą myślą

było "znów w Bieszczadach pada…". Drugą, że może

jednak powinieneś te dłonie zabrać, bo to chyba nie wypada,

jeszcze kogoś obudzimy. Trzeciej myśli już nie było, ciało

zareagowało po swojemu, w nosie mając co myśli rozum. Zaplątana w

Twoje nogi, ręce, język słuchałam mimochodem jak szum deszczu

wciąż narasta, zadziwiona tym, że można szumieć jeszcze

bardziej. Gdy wszedłeś we mnie niebo za oknem rozdarła błyskawica,

a prawie jednocześnie nad domem przetoczył się grzmot…

Burze

- ta domowa i te bieszczadzkie – brzmią tak samo. Zwłaszcza jak

wyrwana ze snu nie do końca kojarzę, że już wróciłam, że

Bieszczady zostały ponad 400 km stąd….

o oswojeniu

2 czerwca 2012
Pozwoliłam się oswoić. Pozwoliłam na dotyk, który tłumił jęk w gardle, a skórę pokrywał dreszczami. Pozwoliłam dowiedzieć się o mnie rzeczy o których nie wiedział nikt inny. Zmniejszyłam dystans, zniszczyłam granicę.
Mimo tego, że czytałam Małego Księcia kilkadziesiąt razy, zapomniałam, że podjęcie decyzji o oswojeniu niesie ze sobą ryzyko łez. Założyłam, że Ty też go czytałeś i wiesz, że trzeba być odpowiedzialnym za to co oswoiłeś.
Czasami zapomnienie nie jest błogosławieństwem, a błędne założenia się mszczą….